Þegar ég sótti einkasoninn í leikskólann í dag kíktum við á bílana á leikskólaplaninu eins og svo oft áður. Hann hefur mikinn áhuga á gömlum Toyota jeppa sem er smá ryðgaður. Sá stendur alltaf á sama stað og er með stór dekk sem skemmir ekki fyrir. Ég er alltaf frædd um það að þessi bíll sé smá ryðgaður en samt flottur. Hann hefur nokkra ágird á jeppanum og hefur nefnt það nokkrum sinnum að hann hafi í hyggju að kaupa hann, fyrir hvaða peninga veit ég ekki. En þegar hann er búinn að kaupa bílinn þá er ætlunin að fara í bíltúr og þá verður enginn annar en hann undir stýri. Í dag stóð nýr Toyota jeppi við hliðina á þeim gamla. Einkasonurinn var heldur betur ánægður með það og tilkynnti mér að þessi jeppi væri sko glansandi flottur. Eftir smá rúnt á bílastæðinu fékkst einkasonurinn loks til að leggja af stað heim, bara eftir að hann var búinn að klappa nokkrum bílum. Mig er farið að gruna að hann sé haldinn ólæknandi bíladellu.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli