Ég var svo heppin að fá að fara uppá fæðingardeild í dag og kíkja á nýfædda frænku. Hún var alveg yndisleg og svakalega sæt, enda fannst mér hún líkjast ættinni okkar. Í lyftunni á leiðinni upp á fæðingardeildina rifjaðist upp fyrir mér þegar ég var í þessari sömu lyftu fyrir rúmlega tveimur árum á leiðinni upp að fæða einkasoninn. Æ, ég var dauðfeginn því að vera ekki á leiðinni að fæða aftur. Það er spurning hvernær og hvort einkasonurinn fái systkyni.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli