Frægt er orðið í minni fjölskyldu þegar ég fékk glóðurauga við það að horfa á sjónvarpið á mínum yngri árum. Ég verð að viðurkenna að þegar ég varð eldri skildi ég ekki hvernig mér tókst það. Núna hef ég skipt um skoðun. Einkasonurinn getur ekki setið kyrr fyrir framan sjónvarpið og er út um allt. Hann er frekar rólegur fyrir framan sjónvarpið en þarf alltaf að vera að hnoðast út um allan sófa og öll gólf, ég bíð bara eftir því að hann fái einnig glóðurauga einn daginn þegar hann er að horfa á sjónvarpið.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli