Eftir mikla umhugsun dreif ég mig í göngu hjá gönguklúbbnum í kvöld og sá svo sannarlega ekki eftir því. Við vorum einungis þrjár í þetta skiptið en gengum um fornar slóðir og kíktum m.a. á gömul hýbýli okkar í Vesturbænum, virkilega skemmtilega ganga. Tvær okkar urðum reyndar skíthræddar við einhvern mann sem var að elta okkur á meðan sú þriðja tók ekki eftir því. Enda erum við tvær fyrrverandi Vesturbæingar en núvernadi úthverfamýs, já ekki lengur einhverjar miðbæjarrottur. Við mættum sem sagt frekar skuggalegum manni sem um leið og hann var búinn að mæta okkur snéri við og fór að "elta" okkur. Við urðum frekar ráðvilltar en tókst með kænsku okkar að "stinga hann af" með því að hlaupa yfir götuna og breyta um stefnu. Það er svo stóra spurninginn hvort að viðkomandi var að elta okkur eða bara svona ruglaður að hafa beygt inn í vitlausa götu.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli
B