Ákvað að skella mér aftur út í brjálæðið eftir kvöldmat, já ég er Íslendingur í húð og hár. Ég fór í Smáralind og fattað þá að þangað hef ég ekki komið í örugglega tvo mánuði eða áður en ég fór út til USA. Komst að því að ein jólagjöfin sem ég var búin að ákveða er uppseld og hef ekki hugmynd um hvað ég á að kaupa í staðinn þannig að ég get byrjað að verða smá stressuð með öllum hinum.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli
IS
Kveðja, Lilja Bjarklind