Fjölskyldan í hólmanum hefur haft það nokkuð gott um helgina og gert nánast ekki neitt. Af og til er nauðsynlegt að eiga þannig helgar. Smá göngutúr og einn bíltúr eru stærstu afrekin þessa helgina. Einkasonurinn hélt uppi fjörinu um helgina og tilkynnti okkur reglulega: "ég fyndinn", "ég stríða" og höfum við átt bágt með að halda hlátrinum niðri í bland við nokkur "terrible two" köst.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli