Fór út í smá göngutúr í gær og var nú bara heppinn að komast til baka þar sem ég hafði vindinn á móti mér og göngutúrinn endaði bara í svaðilför, mér fannst ég algjör hetja að komast tilbaka. Þegar ég var kominn inn þá skildi ég ekki hvað mér var illt í eyrunum, þá sjálfum eyrunum (ekki inni í eyrunum heldur utan á þeim) komst svo að þeirri niðurstöðu að rokið hefði blakað eyrunum svo mikið að ég væri kominn með harðsperrur í eyrun. Það er a.m.k. mín kenning. Mér líður ágætlega í eyrunum í dag.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli