Einkasonurinn er nú í sundnámskeiði tvisvar sinnum í viku og það er heldur betur að borga sig. Hann er ekki nærri eins hræddur í sundi og meira segja farinn að samþykkja það að fara nokkrum sinnum í kaf. Ekki er verra að við höfum einnig farið með hann aukalega í almenningssund og svo hefur hann fengið smá verðlaun þegar hann hefur verið duglegur í sundi síðustu þrjú skipti. Hann sleppir okkur reyndar ekki ennþá, heldur fast í okkur en er orðinn miklu öruggari og í gær lá hann á bakinu og slakaði alveg á þannig að við héldum bara við höfuðið/háls/axlir og honum leið svo vel að hann byrjaði að syngja uppáhaldslagið sem fer að verða einkennislag hans, já mikka ref. Gaman þegar maður sér að eitthvað ber árangur.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli