Við létum gera við pústið á bílnum í dag í tilefni mánaðarmóta. Það er ekki laust við að ég sakni þess að keyra ekki lengur um á kappakstursbíl sem heyrist í langa leiðir. Það var bara svolítið gaman að gefa vel inn og þá fór ekki á milli mála hver var á ferðinni. Núna keyri ég bara um á venjulegum fólksbíl vísitölufjölskyldunnar.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli