Við skildum við gamla bílinn okkar að lokum í dag. Nonni frændi sem keypti hann af okkur og seldi okkur nýja bílinn kom og dró hann uppá verkstæðið sitt. Siggi sat í bílnum á meðan hann var dreginn héðan úr Vesturbænum og upp í Kópavog. Ég keyrði á eftir í nýja bílnum. Það var nú frekar erfitt að skilja við bílinn ég klappaði honum aðeins áður en að við fórum heim aftur. Vonandi getur Nonni frændi lagað hann og einhver annar notað hann. Hann er allavega búinn að duga okkur vel, keyptum hann á sínum tíma á 85.000 kr. og áttum hann í tvö ár næstum því uppá dag. Eins gott að nýji bíllinn dugi eins vel. Og hér með látum við þessari framhaldssögu um bílamál lokið í bili, nema ef eitthvað nýtt og spennandi gerist... ...maður veit aldrei.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli