Ég vaknaði rétt fyrir kl. 5 í morgun, held að það hafi aldrei gerst áður. Eftir að hafa bylt mér í tæplega klukkutíma fór ég á fætur eða a.m.k. fram og settist fyrir framan sjónvarpið. Held að þetta hafi eitthvað með það að gera að ég sofnaði fyrir kl. 22 í gær. Þó að það hafi verið ágætist hugmynd á þeim tíma sé ég núna að það hefði kannski verið betra að vaka aðeins lengur. Halló, það er páskafrí!!! Jæja, klukkan er ekki orðin átta og ég er búinn að setja upp deig fyrir kanilsnúða, þar sem ég var búinn að lofa einkasyninum að baka þá í dag. Þeir verða sem sagt tilbúnir fyrir kl. 10.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli