Amma Sigga hefði orðið 82 ára í dag hefði hún lifað. Hún var dugnaðarforkur og kjarnakvendi þó svo að það færi oft lítið fyrir henni. Hún eignaðist hvorki meira né minna en 15 börn og kom þeim öllum til manns og það er sko stórt afrek út af fyrir sig. Reyknaði einhvern tíma út að hún hefði verið ófrísk í 11 ár og mér fannst 9 mánuðir mikið!
Ég var svo heppin að fá að kynnast henni betur en mörg önnur barnabörn þar sem ég fékk að búa hjá henni þegar ég var í menntaskóla og að hluta til þegar ég var í Háskóla Íslands. Ég man þegar ég flutti til hennar 1989 og byrjaði í menntaskóla þá fannst mér hún orðin voða gömul en þá var hún bara 64 ára sem mér finnst í dag, enginn aldur. Ég man hvað henni fannst gaman að fá okkur frænkurnar inná heimilið og hve okkur fannst fábært að fá að vera hjá henni. Við gátum spilað saman félagsvist kvöld eftir kvöld og alltaf var jafn gaman hjá okkur. Það var alltaf fjör við matarborðið og í rauninni alltaf enda brölluðum við margt saman, Sunnubrautargegnið. Svo stundum þegar ég kom snemma heim úr skólanum þá náði maður á hana eina þar sem hún sat í sólinn inni í stofu að hlusta á rás eitt og þá náðum við að spjalla saman í rólegheitunum áður en allir aðrir komu heim eða eitthvað af börnunum hennar leit við í heimsókn.
Einhvern veginn fannst manni amma vera fastur punktur í tilverunni það var því skrítið þegar hún féll frá fyrir tveimur árum. Það kemur ennþá fyrir að mér detti í hug til að skreppa aðeins á Sunnubrautina og hitta ömmu en þá fatta ég að það er víst ekki hægt lengur, en ég er þó heppin að hafa minningarnar.
Ég var svo heppin að fá að kynnast henni betur en mörg önnur barnabörn þar sem ég fékk að búa hjá henni þegar ég var í menntaskóla og að hluta til þegar ég var í Háskóla Íslands. Ég man þegar ég flutti til hennar 1989 og byrjaði í menntaskóla þá fannst mér hún orðin voða gömul en þá var hún bara 64 ára sem mér finnst í dag, enginn aldur. Ég man hvað henni fannst gaman að fá okkur frænkurnar inná heimilið og hve okkur fannst fábært að fá að vera hjá henni. Við gátum spilað saman félagsvist kvöld eftir kvöld og alltaf var jafn gaman hjá okkur. Það var alltaf fjör við matarborðið og í rauninni alltaf enda brölluðum við margt saman, Sunnubrautargegnið. Svo stundum þegar ég kom snemma heim úr skólanum þá náði maður á hana eina þar sem hún sat í sólinn inni í stofu að hlusta á rás eitt og þá náðum við að spjalla saman í rólegheitunum áður en allir aðrir komu heim eða eitthvað af börnunum hennar leit við í heimsókn.
Einhvern veginn fannst manni amma vera fastur punktur í tilverunni það var því skrítið þegar hún féll frá fyrir tveimur árum. Það kemur ennþá fyrir að mér detti í hug til að skreppa aðeins á Sunnubrautina og hitta ömmu en þá fatta ég að það er víst ekki hægt lengur, en ég er þó heppin að hafa minningarnar.
Ummæli