Sonurinn sem gengur undir nafninu Kósi mjósi þessa dagana er veikur eina ferðina enn. Hann má nú varla við því hann er svo grannur greyið. Ég sit hérna heima og bíð eftir því að hann vakni. Nú er hann búinn að vera þrjár vikur á leikskólanum þar með talin vikan sem hann var í aðlögun. Hann er búinn að vera veikur í fjóra daga af þrettán. Gerir aðrir betur. Hann er nú að mestu búinn að jafna sig í þetta skiptið og á morgun er tekin stefnan á Leikskólann.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli