Í dag fórum við einkasonurinn í íþróttaskóla HK í fyrsta skipti. Einkasonurinn hefur nú ekki verið þekktur fyrir að prófa eitthvað nýtt enda með eindæmum lítið hjarta en við foreldrarnir höldum áfram að prófa. Hann varð nú heldur betur smeikur þegar við komum inn í búningsklefann og við sáum inn í leikfimissalinn þar sem var fullt af krökkum í tímanum á undan og nóg að gera. Minn maður rak bara upp öskur og vildi fara heim. Hann var alveg óhuggandi þangað til ein vinkona hans úr leikskólanum kom óvænt inn í búningsklefann þá sá hann að þetta var nú kannski ekki svona agalegt fyrst að hún væri nú kominn þangað líka. Þegar búið var að tala hann aðeins til fékkst hann til að fara inn í leikfimissalinn en hélt fast í hendina á mér. Hann þorði svo alltaf meira og meira og fyrst gat hann bara hlaupið ef ég hélt í hendina á honum en svo þorði hann að sleppa hendinni. Hann varð nokkuð spenntari þegar kom að þrautahringnum og að lokum hljóp hann óreglulega hringi út um gólfi og tók nokkur "leikskólaöskur" eins og ég kalla það og ég hlaupandi á eftir honum til að reyna að siða hann til. Honum fannst heldur betur gaman og ég hugsa að hann sé alveg til í að fara aftur í næstu viku.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli