Það eru fleiri en ég sem eru byrjaðir að telja niður. Við höfum aðeins verið að útskýra fyrir einkasyninum að við séum að fara í flugvélina til útlanda og þar geti hann m.a. hitt góðvin sinn Mikka mús. Í morgun var einkasonurinn að horfa á nýfundna vini sína Tomma og Jenna í veikindunum en við keyptum spólu (dvd disk) með þeim félögum fyrir um tveimur vikum. Þegar myndin var um hálfnuð og hann búinn að hlæja nokkuð að þeim félögum þá spyr hann mig voða fallega hvort að við getum ekki líka hitt þá Tomma og Jenna í útlöndum. Það var bara sætt. Annars er einkasonurinn víst búinn að bjóða öllum leikskólakennurunum með sér til Florida eða að minnsta kosti búinn að lofa að skila kveðju til Mikka mús.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli