Gærdagurinn var aldrei þessu vant flöskudagur en ekki föstudagur. Við hittumst, hópurinn eða sviðið sem ég tilheyri (alls 7) í vinnunni heima hjá yfirmanni okkar ásamt mökum. Við elduðum og borðuðum saman og drukkum vín saman. Einnig kjöfðuðum við heilmikið og partýið endaði með því að við fórum að spila og syngja, virklega skemmtilegt og ég var ekki kominn heim fyrr en kl. 02.45 sem verður að teljast nokkuð gott hjá mér. Við vorum búin að fá pössun fyrir Kristófer Óla og með nokkrum fyrirvara en því miður komst Siggi ekki með þar sem syninum tókst að ná sér í einabólgu í gær, í annað skiptið í vetur þannig að hann var voða lítill og veikur. Siggi ákvað því að vera heima enda eins gott að hugsa um börnin fyrst maður er á annað borð að koma þeim í heiminn.
Í dag eru þrjú ár síðan ég átti einkasoninn, já ótrúlega fljótt að líða. Að sjálfsögðu er ég eins og flestar mæður og segi það hiklaust að þetta sé stærsta upplifun lífsins og besta og mesta afrek sem ég hef gert. Á þessum tíma fyrir þremur árum var ég búin að vera með hríðir í rúmlega sólahring og búið að sprengja belginn, komin með dripp í æð og ljósmóðirin sem var að fara að vakt var hálf svekkt yfir því að þurfa að fara þar sem hún var viss um að barnið væri að koma. Hann leit dagsins ljós sex tímum seinna.
Ummæli